همیشه همینطور است

یکی می ماند

تا روزها و گریه را حساب کند

یکی می رود

تا در قلبت بماند تا ابد

اشک هایت را پشت پایش بریزی

رسم رویاها همین است

که تنها بمانی با اندوه خویش

روزها و گریه ها را

به آسمان خالی ات سنجاق کنی

باید باور کنی که بر نمی گردد

که بگویی چقدر شب ها سر بی شام گذاشته ای

تا بتوانی هر صبح

با یک شاخه گل ارزان

منتظرش بمانی.

شبی تاریک و پر از سکوت در اتاقم تنهاتر از همیشه... ناامید از فردایی روشن... بازم نقش چشمات

 در خیالم... تنها جایی که با همه بی قراریهام احساس آرامش میکنم... خاطرات با تو بودن در حال

 رفت وآمد در ذهنم هستن... هنوز چشم به راهتم دیونه... آخه چرا این نفسام تلخه واسم؟ ای

کاش زودتر از موعود مقررم فرشته مرگ مرا به کام خویش می گرفت و این روح خسته را به

آسمونا میبرد... هر جا که باشه دیگه بدتر از این جا که نیست... شاید این جوری یک بار بمیرم...

ولی الان همه لحظاتم شده مردن و زنده شدن... بذار حداقل یک کم از قصه عشقمون بگم تا شاید

 خوابم ببره... یکی بود یکی نبود غیر خدا هیچکی نبود یکی عاشقی بود که یک معبودی داشت...

 عاشقه دل خوش به وجود معبودش بود و پرستش اون بالاترین عبادتش بود... نمیدونست که یک

 روز الهه اش میره دنبال سرنوشتش و اونو تنها میزاره... و هیچی جز یادش براش یادگاری نمیزاره...

 نشنیدم چی گفتی: یک کم تندتر بگو: چی! روزهای شاد هم داشتیم! خوبه! ولی میدونی چیه:

این حرفتم باور میکنم آره روزهای شاد هم داشتیم ولی این قدر روزای غمگین داشتیم که

شادیهای کوچیکمون لا به لای دریای غمها گم شدن...

می نویسم تنها به یاد او و برای او...می نویسم به یاد روزهای شیرین انتظار،به یاد لحظه های

فراق و چشمان منتظر..
می نویسم به یاد او که عشق را در نهان خانه ی جانم گذاشت و واژه ی شیرین انتظار را به من آموخت.
به راستی که انتظار چه زیباست...چه زیباست آن چشمانی که هر روز چشم به راه معشوق می ماند

 معشوق بیابد،معشوقی که تمام هستی تنها با وجود او معنا پیدا می کند.معشوقی که نام قشنگش کبوتر دل را دیوانه وار به شوق پرواز در می آورد.
آری...نام دلربایش توهستی.(...؟؟؟... جان تمام هستی ام،لحظه های بی کسیم و آشیان وجودم تنها زمانی معنا پیدا می کند که تو در کنارم باشی)...
هر روز و هر شب چشم به راه جاده ی بی منتهای روزگار هستم تاروزی که تو به بیایی...
هر گنهکاری مجازاتی دارد ولی روزگار سخت ترین مجازاتش را برای دل عاشق من گذاشت،آن هم دوری تو...
خدایا میخواهم فریاد بزنم میخواهم اشک بریزم تا این بغض چند ساله را که تو در من بوجود آوردی بترکد میخواهم فریاد بزنم و اسمش را صدا زنم که شاید تو نگاهی به من اندازی و به این دل خسته من توانی بدهی تا بتوانم همچنان منتظر بمانم....آه ه ه ه ه ه خدای من.

سلام..

...خداحافظ!

مثل آجیل شب عید می ماند.

دوستیمان را می گویم

یک مشت که از آن برداری همه چیز دارد

هم پسته دارد هم نخود هم بادوم هم کشمش...

و عجیب آنکه

با آنکه حالا دستم به کف خالی ظرف می خورد

بهانه نمی آورم

بغض نمی کنم

دلتنگ نمی شوم

و هنوز طعم خوش روز های گذشته را حس می کنم.

می خواهم بگویم

چه من و تو باشیم یا نباشیم

غروب زیباست، جاده وسوسه کننده است و مسافر غریب...

می خواهم بگویم

چه من و تو باشیم یا نباشیم

آسمان ابری است و هوا بارانی و عاشق تنها

می خواهم بگویم

این آمدن و رفتن ها

نباید غمی شود برای هر دویمان

می خواهم بگویم

عهدمان که یادت هست

ان روز را میگویم یادت هست

که برف بود و اسمان

لاجوردی دستم را فشردی

 
چشم در چشمان هم دوختیم

و عهد بستیم

هر جا هر وقت گره قلبمان از هم باز نشود

می خواهم بگویم

یادمان نمی رود که تا همیشه جایمان در قلب یکدیگر است

می خواهم بگویم

خدا حافظ

... سلام

کوچیک تر که بودم فکر می کردم بارون اشک خداست

ولی مگه خدا هم گریه می کنه چرا باید دل خدا بگیره!!!!

دوست داشتم زیر بارون قدم بزنم تا بوی خدا رو حس کنم

اشک خدا را تو یه کاسه جمع کنم تا هر وقت دلم گرفت

کمی بنوشم تا پاک و آسمانی شوم!

آسمان که خاکستری می شد دل منم ابری می شد

حس میکرم که آدما دل خدا رو شکستند و یا از یاد خدا غافل شدند

همه می گفتند باران رحمت خداست ولی حس کودکانه من می گفت

خدا دلش گرفته و از دست آدم بدا داره گریه میکنه......