ما تو محلمون یه کلوپ داریم پر ازفیلمای مختلف ایرانی وخارجی

 تا حالا هم خیلی فیلم دیدم نتیجه ای هم که از این فیلما گرفتم

 اینه که همیشه این نقش اول فیلمه که پایان قصه رو رقم میزنه :ت

لخ یا شیرین درست مثل ما زندگی آدما هم مثل یه فیلم می مونه

که فرقش با فیلمای دیگه اینه که توی فیلم زندگیمون ما هم نقش

 اول هستیم هم کارگردان و....

ما هم می تونیم تو زندگی ،کارگردان خوبی برای خودمون باشیم .

خاطره های شیرینمون روروی خاطره های تلخمون مونتاژ کنیم وقتی

حس می کنیم داریم به جاده خاکی می زنیم کات بدیم و...

همیشه باید از همه زوایا به زندگی خوب نگاه کنیم و برای رسیدن به

سیمرغ بلورین زندگی تلاش کنیم

سلام دوستان عزیز.این اولین مطلبیه که من تو وبلاگ تکتاز پست می کنم .امیدوارم که مورد رضایت شما عزیزان قراربگیره

......................................................................

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی شدم از درد و تنهایی گلی پژمرده و غمگین ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی تپش های دل خستم چه بی تاب و هراسانند به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی هماره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی

                                                                     وبلاگ اصلی من:eshghoolak.parsiblog.com

گل نیلوفر رو توی مرداب دیدید؟کمتر کسی هست

 که اون همه زیبایی رو تحسین نکنه !با اینکه

 همه مون میدونیم محل تولدوروییدن وزندگیش

 یه آب بد بو و راکدی هست ،هروقتحس کردیم

 زندگیمون شده یه چیزی شبیه اون مرداب ،دو

 تا راه بیشتر نداریم :یا تسلیم میشیم وغرق

  میشیم تو دل مرداب وجزئی از مرداب میشیم

 یا اینکه با تلاش یه راهی واسه عرق نشدن و

تسلیم نشدن و راکد نموندن پیدا می کنیم.

اگر اینراه رو پیداکردیم ،اون وقت میشیم یه نیلوفر

زیبا وصبور که تو مردابزندگی می کنه اماشبیه

 مرداب نیست

تا حالا شده بری یه جایی که طبیعت باشه مثلا یه کلبه توی جنگل بعد یه چراغ روشن کنی بشینی نگاهش کنی .

اگر این کارو کردی که هیچ ولی اگر این کارو نکردی بذار بگم چی میشه .وقتی که چراغ رو روشن کردی یه عالمه پروانه میان ودورچراغ می گردن آنقدرمیگردن که یا گرمای چراغ می کشتشون یااینکه تمام نیروشون رواز دست میدن ومیوفتن روی زمین

ولی جریان اینجا تموم نمیشه میدونی چرا ؟اگه میدونی بقیه شو نخون ولی اگه نمی دونی بذار بهت بگم.

این کار رو می کنن چون عاشق چراغ ونورش هستن .اونایی که مردن یعنی به کمال عاشقی دست پیدا کردن واونایی که نمردن وفقط خسته شدن در پی این هستن که هر طور شذه دفعه بعد آنقدر عا شق شده باشن وبه چراغ نزدیک که از شدت عشق جونشون رو از دست بدن

تمام این حرفها رو زدم که بگم :

رسم عاشقی به اینه که یا اسم عاشقی رو نیاریا اینکه عاشق شدی وعشقت رونثار وجود کسی کردی بایداز پروانه هایاد بگیریکه چطور جونشونو برای معشوقشون میدن