کاش می دانستی نگاه های غمگین من چقدر منتظر چشم های توست.
آرزوی من ، تنهایم و در این تنهایی تو را می خوانم وتو را جرعه جرعه در هوایی که می دانم تو تنفس نمی کنی می نوشم ، سر می کشم و تنفس می کنم.                                  
همیشه خوش خیال بوده ام به این که شاید باد تنفس تو را از فرسنگ ها دورتر به اشتیاق نفس های من برساند و شاید من به فاصله ی فرسنگ ها و سال ها تو را نفس بکشم و زمزمه کنم . همیشه آیینه ی چشم هایم تو بودی و من با تو زیباترین بوده ام
به تنهایی عادتم داده ای ، به رها ماندن و معلق شدن خو گرفته ام و هنوز آن دورترها ایستاده ای و به سوختنم می خندی ، آه از این آتش اشتیاقم برای رسیدن و آن رهایی تو از بند هرآنچه نامش را به نام مقدس تو، عشق نهادم. امان از تنهایی من و بی رحمی تو..
چقدر این روزها نبودنت سخت است و ترس از دوباره بودنت کشنده تر ! باور می کنی چه می گویم؟ باور می کنی چقدر از تقابل نگاه هایمان می ترسم؟ نگاه هایی که نمی دانم هنوز رد پای انتظار بیهوده ام در امتداد خیرگی آنها به جای مانده یا نه؟ انتظار دیوانه کننده ی پلک های منتظری که نا امیدانه برای باور نبودنت تند و تند باز و بسته می شدند... حیف که حتی برای بی ارزش بودنم هم ارزشی نگذاشتی ، افسوس و آه...
تنهایی هراس انگیز من دیگر با انتظارم برای بازگشتت میانه ی خوبی ندارد ، تنهایی ام می داند که دیگر باز نمی گردی و انتظار پوشالی ام هنوز باور ندارد که تو تمام شده ای ، برای همیشه... تو هرگز عاشق نشدی ، معنای جنونم را نفهمیدی ، بزرگ ترین لطفت در حق دل ساده ام این بود که تنهایم گذاشتی بی آنکه ردی بر جای بگذاری ، بی آنکه امیدی به یافتنت داشته باشم . آری ، این بزرگ ترین محبت تو بود در حق موجودی که هویتش را از او گرفتی ، تکه پاره های شکسته ی قلبش را جمع کردی و بردی به آنجا که دست هیچ غریبه ای را نخراشد یا زیر پای هیچ رهگذر بی تفاوتی خاکستر و محو نگردد. حالا اینجا من ایستاده ام با سینه ای خالی از احساس و آماده برای شکستن قلب های مهربانی که باورشان ندارم. تکه های شکسته ام را می خواهم ، می دانم که پس نمی دهی ، و من با شکستن هر دلی تکه ای بر می دارم برای ساختن دوباره ی قلب خودم !