زندگیم آرام و دل انگیز نبود که تو با اینهمه فسونکاری بدتر از آتش که بود نمودی ولی با تمام غمهایی که بمن میدهی و با وجود تمام دردهایی که از هجران تو با وجود من آمیخته دوستت دارم

بار اول که ترا دیدم قلبم طپید و نشاط و جوانیم از من رمید

بار دوم امیدی بی نهایت که از چشمهای  تو ساطع بود در کورانی از لذت و شادی و وصال غرقم کرد .

بار سوم غمهای زمانه با قدرت لایزال خویش در دلم جای گرفت و احساس کردم که ترا هرگز نخواهم توانست بدست بیاورم.

و بار چهارم طومار جوانیم  با آنچه که از نگاهت  یافتم در هم پیچید به سوی  ورای شادیها  شتافتم  و آن را که زنده دل های جهان کامیابی اش مینامند .

یکباره از دست دادم                     روح و قلبم مرد و راه دیار عدم سپرد تو مرا از درگاهت رانده بودی و این برایم دردی غیر قابل تحمل بود. چکنم که جوانه ای از امید را هنوز با خودنا به دل بار نیاورده.

بدست باد خزان سپردم  و از میانش بردم . چون تو باغبانش بودی و هیچگاه تصورش را هم نمیکردم که اینگونه بیرحم و سنگدل باشی

قلبی که ز عشق دست خورده

چون جام شکسته بست خورده

گرداغ شود و یا که سنگین

در چنگ فنا شکست خورده